Un mensaje en Español

Queridos amigos, voy a intentar de hablar en Español, disculpame para los errores!!

Estoy muy feliz que he podido estar un año con todos ustedes. He hecho buenos amigos y aprendí mucho (por ejemplo como preparar Papa a la huacaina, Wilfredo!)!! Espero que siguan con el trabajo que hacen porque es muy bonito! Saben que voy a volver, pero no creo en febrero eh!!! O tal vez si encuentro un chico con mucha plata es posible!! Pero regreso, solo no sé cuando!!

Ciao amigos y amigas, y tambien diga ciao a fregol, me olvidé de despedirme de ella :( y tambien: hay que volver a cantar en el karaoke!!!

Besitos,

Carola

Byebye Peru, Ciao Peru...

Hier zit ik dan in mijn hostal in Lima, twee nachten voor mijn vlucht naar huis, na twee maanden niet op mijn blog te hebben geschreven! Even terug in de tijd dus :)...

Na een leuk weekendje Lima waren het nog twee kleine maanden werken bij Mama Alice. In deze maanden deed ik samen met Celsa en de sociaal assistenten van Cuentaconmigo gespreksoefeningen, vertaalde ik een tekst, dachten we samen na over het ontwerp van de website, deed ik af en toe nog andere jobkes voor andere collega's en kwamen er ook adolescenten uit Nederland op bezoek waarvoor Aurelie, Fredy en ik ingeschakeld werden als tolk. Deze adolescenten sparen in Nederland met hun school geld bijeen voor Mama Alice en komen in plaats hiervoor vier dagen naar Ayacucho. Een uitwisselingsproject dus. Iedere adolescent kreeg een vriendje, een Ayacuchaanse adolescent. en hier trokken ze vier dagen mee op. Het was interessant om te zien hoe ze zonder mekaars taal te spreken toch mekaar begrepen en hoe er al snel vriendschappen werden gevormd! Niettegestaande dat er ook mindere puntjes zijn ... :-). Ook ben ik nog op de officiele opening van cuentaconmigo aanwezig kunnen zijn en dat vond ik heel leuk!! Het ziet er goed uit en ben er zeker van dat mijn lieve collega's dat heel goed gaan doen!

Tussendoor was er ook nog mijn verjaardag die we met een superlekkere chocoladetaart, een barbecue, karaoke, dansen, ceviche, ... gevierd hebben en wat misschien wel de leukste verjaardag tot nu toe was!! Ook ging ik samen met Aurelie en Sisa naar Huancayo op citytrip, wat een niet zo leuke, enge buservaring was; heb ik een week voor Kuskanchik gewerkt in San miguel (tolk spelen). En dan was er ook nog mijn afscheidsfeestje, waar ik echt besefte hoeveel vrienden in Ayacucho heb gemaakt en hoeveel ik ze ga missen. één voor één toffe, leuke mensen. Dan kwam op 30 juli mijn afscheid wat helemaal niet zo leuk was, maar aan alle mooie liedjes komt ooit een einde zeker? 

De afgelopen vier dagen ben ik naar het noorden van Peru geweest om volledig uit te rusten, lekker in de zon genieten in een hostal wat superchill en mooi was! Zeker een aanrader en ik had dit wel nodig om op mijn gemak afscheid te nemen denk ik. 

Nu zit ik hier dan op mijn bed in mijn hostal, mijn allerlaatste bericht uit Peru. Het was een ongelofelijk jaar, met hoogtes en laagtes, maar zowel de hoogtes als de laagtes waren het allebei waard. Ik heb op mijn manier kunnen bijdragen aan het geweldige werk wat de mensen in Ayacucho doen en ben vooral als persoon gegroeid. Het was de beste beslissing die ik in mijn leven heb gemaakt en het is zéker niet de laatste keer dat ze mij hier in Peru zullen zien!!

Morgen en overmorgen doe ik de laatste boodschappen om daarna het vliegtuig naar New York te nemen! woehoeee, het geeft mij wel superveel stress, te weten dat ik Londen al schrik had om te metro te nemen terwijl we toen met een groep van 6 waren met Marjan als gids.. maar that's the adventure!!! 15 augustus eindelijk terug op Belgische bodem om mijn vrienden, familie, en katjes te zien!! En niet te vergeten mijn nichtje calyssa!! woepieee :)

Ciao Ayacucho,

met je lekkere chaplas, de voetpaden die soms atletiekpistes zijn, muyuchi, puca picante, wegen die soms in rivieren veranderen, je mooie uitzicht, gapchi, wawa, tuna, met je lieve mensen en kinderen, met je geweldige dubbeldekkersbus, ... ik zal je missen!

La vida como es en Perú

Hoi iedereen!

Het is weer al héél lang geleden dat ik iets op mijn blog heb geschreven maar dit komt ook omdat het leven hier gewoon zijn dagelijkse gangetje gaat! We werken hard voor de chat&call, ik amuseer mij buiten het werk met af en toe te sporten, we gaan op stap, chillen, eten lekker, ... .

Een aantal weken geleden heb ik samen met Annemieke, een vrijwilligster van een andere NGO die bij de kindertelefoon van Nederland heeft gewerkt een vorming gegeven in verband met gesprekstechnieken aan de telefoon. Het was een vorming van twee dagen aan al het personeel van de chat&call, de psychologen, en de sociaal assistenten van Mama Alice. Het was een zware week, veel voorbereidingen, maar het heeft geloond. We hadden een heel enthousiast publiek en ze waren zeer geinteresseerd. Het was leuk om een vorming te geven en om mijn kennis te delen met anderen!!  Daarna zijn we met de chat&call naar Lima gegaan om een vorming te volgen bij een andere kindertelefoon die werken rond drugsproblematiek. Dit was een zeer interessante ervaring en ze hebben ons veel tips (en vooral veel extra werk) bezorgd!! Pilar en ik hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar het bedrijf te gaan die onze website ontwerpt om de vorderingen te bekijken, en het begint stilaan maar zeker vorm te krijgen!! Heel spannend!! Tussendoor heb ik ook genoten met mijn collegas van Lima natuurlijk! Nu zijn we volop aan het oefenen, dingen aan het voorbereiden voor de grote opening van Cuentaconmigo (zo gaat de hulplijn noemen), waar ik hopelijk nog bij ga zijn!! Ook is er sinds een week een Spaanse psychologe bij ons team die een jaar in Peru zal blijven (het is ook ineens een nieuwe huisgenote voor Aurelie en mij!!)

Het afgelopen weekend zijn Aurelie en ik, en andere Ayacuchaanse vrienden naar Lima gegaan om beetje te relaxen!! Aurelie en ik maakten van de gelegenheid gebruik om te couchsurfen (dit hadden we al superlang gepland) en zo hebben we het weekend doorgebracht bij twee Limanese neven!! Het was echt superleuk!! Wat hebben we zoal gedaan? Geshopt, geshopt, geshopt, gedanst, gedanst, lekker gegeten (sushi onder andere), veel spelletjes gespeeld, hier een koffietje, daar een theetje, park met fonteinen geweest, geshopt, naar de karaoke geweest, geshopt, voor onze gastheren lekker gekookt, gelachen, gelachen, kortom, ons geamuseerd!!

Dit weekend deed er mij weer aan herinneren hoe graag ik in Peru ben en hoe veel ik van de mensen en van Peru in het algemeen begin te houden!! En het is nu écht niet meer lang eer ik naar België kom :o( !

x

Semana santa en andere dingen

Terug aan het werk kreeg ik voor drie weken een nieuwe, Belgische, huisgenote Eva. Zij kwam naar Ayacucho om onderzoek te doen in verband met haar thesisonderwerp over het terrorisme. Samen hebben we de stad verkend, zijn we naar Huanta geweest, hebben we leuke Belgische series gekeken. Kortom, het was gezellig.

Twee weekenden geleden zijn we met een grote groep naar Vilcashuaman geweest. Dit is een ‘stadje’ op 4 uur rijden van Ayacucho. Hiervoor moesten we om 6uur de bus nemen. Onderweg stopten we bij het ouderlijk huis van twee meisjes die met ons meegingen. Het was een huis op de boerenbuiten. Héél primitief. We kregen hier ontbijt: VERSE melk met héél veel suiker (heb stiekem de helft aan Maarten gegeven veel te zoet!) en daarna patatjes met zelfgemaakte kaas. Heel lekker en ook heel fijn dat deze mensen dat voor ons deden, want zij hebben zelf amper iets en proberen dan nog zo gastvrij mogelijk te doen voor al die buitenlanders! Daarna ging onze tocht verder. Aangekomen in Vilcashuaman was het toch maar frisjes! In Vilcashuaman zijn er ruines van de inca’s te bezichtigen. Zo is bijvoorbeeld de kerk gebouwd op een oude tempel, niet echt logisch maarja, voor de rest nog een aantal speciale stenen, maar vooral een heel mooi uitzicht! Na alle ruines gezien te hebben gingen we eten, al was dit niet zo een gemakkelijke opgave omdat de meeste restaurants niet zo een uitgebreide kaart hadden en niet iedereen wou schaap eten... Uiteindelijk hebben we een lekker kippetje gevonden! Daarna wouden we de bus naar Vischongo nemen omdat in Vilcashuaman eigenlijk niet veel extra te doen was. Vischongo ligt op een uurtje (terug richting Ayacucho) van Vilcashuaman. Na een aantal uren gewacht te hebben op een busje kwamen we uiteindelijk aan in Vischongo. Hier hebben we na een beetje zoeken een hostaltje gevonden en daarna gingen we op zoek naar eten. Hier was het zowaar nog moeilijker omdat het een zaterdag was en al redelijk laat kortom: alle restaurants waren gesloten. Dan hebben we besloten om chaplas (typisch ayacuchaans brood) met tomaat en kaas en eitje te kopen en in de hostal op te eten. De bazin had ons de eitjes lekker gebakken met een lekkere tas nescafekoffie!!! Vooral het jongentje  van 7 jaar wat bij de vrouw woonde was heel grappig maar het was ook heel schreinend. Op mijn vraag wat hij later wou worden antwoordde hij: ik wil politie worden zodat ik alle terroristen kan vermoorden. Hier zag ik voor het eerst dat het terrorisme in Ayacucho en omstreken nog altijd veel wonden heeft laten liggen. Kinderen (die het terrorisme niet hebben meegemaakt) worden nog altijd opgevoed door erg gekwetste familieleden en weten heel goed wat er vroeger gebeurd is.

’s Avonds hebben we nog gezellig spelletjes gespeeld om daarna te gaan slapen. Op dat moment begon ik me totaal niet goed te voelen. De ochtend daarop zouden we naar een lagune gaan wandelen, maar dit heb ik geskipped aangezien ik veel te ziek was. Ben eerder naar Ayacucho teruggekeerd waar ik al snel beter was (waarschijnlijk schokske van de hoogte gekregen). Die avond werd de nieuwe winkel van Mama Alice geopend in Plaza More, dit is een nieuw supersjiek eet- en winkelcomplex in Ayacucho. Hier hadden we de afgelopen week keihard voor gewerkt: hartjes geknipt, gevuld, genaaid, ... de ganse dag door! Voor de opening had ik lekkere pannekoekjes gebakken!! 

De volgende week was een korte week aangezien het semana santa was moesten we maar tot en met woensdag werken. Samen met mijn collegas van chat en call heb ik nog gewerkt aan de teksten voor de website die deze vrijdag af moeten zijn en heb ik nog teksten voor het jaarverslag van Mama Alice vertaald.

Op woensdag maakten we met mama alice een tapijt voor semana santa. In semana santa verandert Ayacucho helemaal: superveel toeristen, veel gevaar, hogere prijzen, ... . Er wordt elke dag een dag uit het leven van Jezus voor zijn dood voorgesteld door processies. Het is dus een katholiek feest, maar tegenlijk is het ook een excuus voor de Peruanen om veel te drinken! Het tapijt wordt gemaakt voordat de processie begint, daarna wordt het (na een halve dag werk) in 1 minuut kapotgewandeld. Na het maken van het tapijt en het te hebben zien omvergewandeld (wat ik toch wel jammer vond) ben ik nog met een aantal collega’s iets gaan drinken om daarna te gaan slapen want we waren allemaal stikop!

Donderdagavond begon het weekend en dit hebben we ingezet met een avondje karaoke! Wel een beetje grappig want er waren maar twee pagina’s met Engelse muziek en dan ook nog 2 cd’s van the beatles of the police, veel keuze hadden we dan ook niet, maar onze peruaanse vrienden hebben zich laten gaan (en wij ook)!

Vrijdag was een rustigere dag en heb ik niet zo veel gedaan. Op zaterdagochtend werd er een stierenren gedaan. Dit wouden we dus absoluut niet missen! We hadden afgesproken met een aantal mensen aan de startplaats. Op deze ochtend liep heel Ayacucho vol met mensen met rode sjaaltjes om voor de stieren te lopen! Ook staan ze al van 9 uur of eerder bier te verkopen, terwijl op stille zaterdag het zogezegd verboden is om op de plaza en twee cuadras daar rond bier te verkopen of te consumeren, die Peruanen! J Ok terug bij de stierenren. Gespannen wachtten we af, want we hadden niemand bij ons die het al ooit gezien had dus het was ook moeilijk in te schatten waar we het beste konden gaan staan (dranghekken ofzo kennen ze in Ayacucho niet). Ineens riep de omroeper: de eerste stier wordt losgelaten, de mensen die bij het brugje staan heel goed oppassen! Wij stonden dus bij dat brugje, maar eer dat de omroeper was uitgepraat begonnen alle mensen al te lopen en wij dus ook, we hadden geen andere keuze, we werden gewoon geplet! De stieren op zich zijn echt niet gevaarlijk maar de mensen wel, zo werd ik tegen een muurtje van een halve meter langs een rivier die drie meter dieper ligt geduwd, echt aangenaam was dat niet! Ook de eetkraampjes die stonden opgesteld werden gewoon omvergegooid! Na de eerste stier dacht ik dat het wel effe rustig zou zijn, maar voor fatsoenlijk uitgerust te zijn kwam al de tweede stier, en te weten dat er nog 38 stieren zouden volgen (dit wisten we op voorhand natuurlijk niet). Tussen twee stieren door zijn we supersnel kunnen weglopen om toch wat meer op ons gemak te zijn. Onderweg had ik door dat mijn gsm en mijn camera gestolen waren, niet zo een leuke ontdekking natuurlijk! Maarja, dit was voorspelbaar bij zo een grote mensenmassa! Daarna gingen we bij Maarten zijn baas Mondongo eten, dit is een typisch Ayacuchaans, zondags gerecht en is soep met mais etc in, helemaal niet lekker! Op de televisie bij zijn thuis konden we de stierenren nog volgen en blijkbaar waren al de stieren als ze aankwamen op de plaza helemaal uitgeput, dus eigenlijk stonden wij op het gevaarlijkste punt. Maar ik ben blij dat we het hebben meegemaakt! Wel heel zielig voor de stieren want ze worden blijkbaar zatgevoerd eer dat ze losgelaten worden, daarna worden ze gevangen om de dag erna opgegeten te worden. ’s Avonds (of eerder gezegd ‘snachts) gingen we dansen in de maxx’o om daarna naar de laatste processie te gaan kijken (die om 5 uur ’s morgens werd gehouden). We konden fijn zitten op het dak van de viavia dus hadden een ideaal zicht, dit gecombineerd met de zonsopgang maakte het heel speciaal! Ook mooi vuurwerk kon natuurlijk niet ontbreken! Daarna lekker gaan slapen en zondag uitgerust om ’s avonds afscheid te nemen van Eva die al terug naar Lima ging L of hoe de tijd heeeeeeeeel snel gaat in Ayacucho!

Op maandag kwam een collega naar mij toe met goed nieuws, dat er boeven waren opgepakt die camera’s en gsm’s gepikt hadden. Ik dus naar de politie om te gaan zien, zij stuurden mij naar een andere instantie, waarna deze instantie mij weer naar een andere instantie stuurde die de dag erna pas open was (= Ayacuchaanse efficientie J). De dag erna ging ik dus kijken of mijn gsm er bij lag maar hij was er niet bij L jammer genoeg!

Voor de rest loopt op het werk alles zijn gangetje! Het is wel redelijk druk om alle teksten van de website af te krijgen maar dit is leuk! Ik hou van drukke dagen!

Dikke kus

Carola

Tot schrijfs!

Reis naar Bolivia en Chili

Bij mijn aankomst in Peru kreeg ik een visum voor zes maanden, dat wil zeggen dat ik na zes maanden naar het buitenland moest om mijn visum te verlengen. Aangezien ik al bijna zes maanden in Peru was, moest ik begin maart dus naar het buitenland. Een kort verslagje van de reis.

In lima nam ik een bus van 29 uur naar Bolivia. De reis op zich viel al bij al wel mee en was soms heel mooi. Aangekomen in La Paz werd ik onmiddellijk weer verwelkomd met een opstand. (toen ik aankwam in Ayacucho ook!) en moest de bus een andere route nemen. De opstand was er blijkbaar omdat de inwoners van La Paz kwaad zijn omdat er veel Peruanen naar La Paz verhuizen en er daardoor meer criminaliteit is. Wat er van waar is weet ik niet! Maar dus kwam ik later dan verwacht aan in La Paz, wat me niet zo een leuke stad leek, en heb onmiddellijk een hostal gezocht, gegeten en gaan slapen. De dag erna de stad een beetje verkend en bijna beroofd geweest! Maar gelukkig had ik snel door dat er iets niet pluis was! ’s Avonds vertrok ik naar Uyuni. De bussen in Bolivia zijn wel niet zo luxueus als in Peru, de zetels kunnen amper plat, geen deken, veel sjoekesjoek J. Daarenboven was een deel van de weg naar Uyuni nog niet aangelegd en moesten we soms spannend langs afgronden in de modder rijden, maar ben uiteindelijk toch veilig aangekomen in Uyuni! Uyuni is een stadje in de woestijn van Bolivia en op zich valt er niet veel te beleven, vooral toerisme. Die dag heb ik een 3-daagse tour geregeld om naar salar de uyuni te gaan en nog andere mooie dingen te bezichtigen. 

De dag erna vertrok ik met vijf andere meisjes en onze gids, Eloi, naar de salar de Uyuni. De salar de Uyuni is de grootste zoutvlakte van heel de wereld en is helemaal wit! Jammer genoeg was een groot deel van de salar afgesloten omdat het heel hard had geregend en het te onveilig was, dus een groot deel van de eerste dag werd hierdoor afgeschaft. We hebben hierdoor onze pret niet laten bederven want het eerste stuk van de salar was nog opengesteld en doordat er een laagje water lag kon je geen onderscheid maken tussen de hemel en de salar en dat gaf prachtige uitzichten! Ineens vroeg de gids zelfs: waar willen jullie eten? In het hotel of in de salar zelf? Dat was snel beslist! In de salar natuurlijk, de bijzonderste lunch die ik ooit heb gehad! Daarna reden we langs een nietzo spectaculaire weg naar ons hostal. Het spectaculairste was Een heel primitief hostal met niet veel comfort, maar ik heb het overleefd!

’s Morgens vroeg moesten we om half 7 vertrekken. Deze dag gingen we lagunes bekijken, flamingos spotten, en racen door de bergen en de woestijn met de jeep! Echt zalig, vooral met zo een prachtige uitzichten. Onvoorstelbaar hoe mooi de natuur soms kan zijn! Wederom stopte de gids in the middle of nowhere om lekker te lunchen, echt zalig! ’s Avonds verbleven we in een hostal in the middle of nowhere. We werden getrakteerd op lasagna en lekkere wijn en gingen vroeg slapen want de dag erna moesten we er om half 5 uit!

In het pikkedonker werden we gewekt. De volle maan verlichte onze hostal. We gingen vandaag naar geisers kijken en naar thermale baden. Onderweg zagen we nog enkele lagunes en flamingos. Tenslotte zette de gids mij af aan de grens met Chili, de andere chicas zouden terug naar Uyuni gaan. Het deed wel een beetje raar om ineens afscheid te moeten nemen van de supergrappigecute gids en de chicas, maar was ook blij om een nieuw land te zien! Na een dikke knuffel van de gids en de chicas stond ik daar alleen, aan de grens. Een uur moest ik wachten eer een busje mij kwam oppikken om een uur later in San Pedro de Atacama in Chili aan te komen. Atacama zou de droogste woestijn van de wereld zijn! Daar heb ik samen met een aantal andere medereizigers een supertof hostal gevonden en leuke hollanders leren kennen. Dezelfde dag nog ben ik naar Vale de la Luna gegaan en nog andere plaatsen, maar het kon toch niet tippen aan de mooie uitzichten van mijn drie-daagse! ’s Avonds gingen we bij Vale de la Luna nog kijken naar de zonsondergang, maar we werden getrakteerd op veel bliksemflitsen en een grote zandstorm. Ook weer eens iets anders :).

De dag erna zouden we normaal naar de planeten en sterren gaan kijken. De woestijn in Chili zou een van de beste plaatsen zijn om planeten en sterren te spotten, maar doordat het slecht weer was (regen, en dat in de droogste woestijn van de wereld?) is dit niet doorgegaan en hebben we besloten om een andere tour te doen. We zijn opnieuw naar geisers geweest, maar dit waren andere dan in Chili. We werden eerst getrakteerd op een prachtig besneeuwd (!) landschap om daarna aan te komen bij de geisers. Echt spektakulair! Daarna konden we weer in thermale baden gaan om vervolgens naar ons hostal te gaan. Daar nog lekker gegeten om ’s avonds bus naar Arica te nemen. Dit kuststadje ligt bij de grens met Tacna. Hier heb ik niet veel gedaan omdat Chili vooral heel duur is. Bovendien is het verschil tussen Peru, Bolivia en Chili echt imens. Terwijl Chili juist een Europees land is, is in Bolivia de armoede het hardst te merken. Waar het in Peru alweer in het midden ‘lijkt’ te liggen maar de verschillen tussen rijk en arm veel groter lijken en waarschijnlijk ook zijn.

Daarna naar Tacna in Peru om van Tacna met een superdeluxe bus (lees zetel waar ge een bed van kunt maken en een eigen teeveetje) naar Lima te gaan en terug in Ayacucho te zijn. Home sweet home!! Nu zal ik nog tot eind juni meehelpen in het nieuwe project van Mama Alice, ik ben er helemaal klaar voor!

Buiten alle leuke dingen die ik hier meemaak mis ik jullie ook allemaal heel hard! En wil vooral via deze weg mijn zus Silvia veel succes wensen met haar buitenlands avontuur in Andalusie! We zien ons in augustus op Spaanse bodem! :)

Carnaval, bezoek van papa, begin nieuwe werkjaar Mama Alice

Februari beloofde een drukke maand te worden. De lokalen werden verder afgewerkt, carnaval werd voorbereid, we moesten reclame voor het nieuwe werkjaar van Mama Alice gaan maken in de wijken en ik moest de teksten voor de website van het nieuwe project voorbereiden! Daartussen kwamen papa en zijn vriendin ook nog bezoek! Heel druk, maar heel leuk!

Voor carnaval besloten Aurelie, Fredy, Emy (de zus van Fredy) en ik om ons hetzelfde te verkleden en wel als heksen. De kinderen van Mama Alice kregen kostuumpjes en werden geshminkt door ons of hadden traditionele kleding aan. Na een aantal dagen oefenen kende ik de liedjes wel uit mijn hoofd! De kinderen nog beter had ik de indruk, ze gingen er allemaal in op! Leuk om te zien hoe ieder kind toch wel kritisch was over welk kostuum en welke make-up ze wouden. De optocht op zich was heel leuk, veel plezier gemaakt, veel gelukkige kinderen gezien en veel naambekendheid gemaakt voor Mama Alice! De dagen erna hebben we nog nagenoten met een Yunsa voor de verjaardag van Emy. Dit wordt altijd rond de periode van carnaval gehouden. Er wordt een boom versierd met vanalle cadeautjes en daarna moet je in een paartje om de beurt op de boom hakken. Als de boom omvalt rent iedereen naar de cadeautjes om zoveel mogelijk te vangen! Natuurlijk kon ik niet op tegen dat Peruaans enthousiasme en kwam ik van een kale reis thuis. Degene die de boom omhakt wordt verondersteld om volgend jaar de Yunsa te organiseren. Volgens de Peruanen zou IK die hebben omgehakt (ik besef hier niets van en heb dat ook niet gedaan hoor!) zodat ik volgend jaar nog maar eens moet terug komen om hem samen te organiseren met Ferreol! Tof excuus, alleen niet haalbaar voor mij vrees ik! Haha :D.

De dagen erna nog hard gewerkt en daarna twee dagen reclame gaan maken voor het nieuwe werkjaar van Mama Alice. Heel leuk, zo met het ganse team samen werken! In 11 de junio werden we zelfs vergezeld door een aantal kinderen die ons wouden helpen en die niet konden wachten om terug te komen naar de lokalen! Heel leuk om te horen!! 

Na die dagen samen hard werken met het team merk je dat dit de teamleden echt korter bij mekaar brengt en merk ik ook wat een fantastisch team het is! Iedereen is altijd bereid om een extra inspanning te doen en gaat er voor 100% voor! 

Tussendoor zijn papa en Mira ook nog gekomen. Met hen ben ik naar Quinoa geweest, naar de wijklokalen van Mama Alice geweest en heb ik een gezin bezocht. Jammer genoeg bleven ze maar twee dagen dus meer hebben we niet kunnen doen, maar het was gezellig!

Besos,

Carola

Holaaa lieve vriendjes, familie en sympathisanten!!

Vandaag kwam ik tot de ontdekking dat ik precies veel dingen vergeet en besefte ik dat ik daardoor toch wel meer op mijn blog moet schrijven want een dagboek hou ik ook niet bij. En sommige ervaringen wil ik echt nooit vergeten! Dus hierbij nieuwe poging J.

Na een iets wat moeilijke periode voel ik mij terug goed in Ayacucho. Het afscheid nemen van Marjan, en daarna van mijn mama en zus, en de geboorte van mijn nichtje woog toch zwaarder dan ik zelf besefte. Daartegenover gaf het werk mij ook geen 100% voldoening en heb ik even overwogen om eerder naar huis te gaan. Gelukkig is dit gevoel langzaam aan terug weggegaan en bovendien werk ik nu in het nieuwe project van Mama Alice, Chat & Call, waarvoor we in oktober aan een wedstrijd hebben meegedaan. En dit geeft mij toch meer voldoening en heb het gevoel dat ik hier meer kan betekenen! Dus ik heb terug energie om aan de tweede helft van mijn avontuur te beginnen! Ja, al de tweede helft, binnen zes maanden sta ik terug met voeten op Belgische bodem! Time flies!

Vorige week zijn we met een aantal collegas van educacion naar de begrafenis van een oom van een collega geweest. Dit was wel een speciale ervaring want we moesten bijvoorbeeld helemaal te voet van de kerk naar het kerkhof, en dat is best ver. Dit gaat gepaard met veel getrommel en getrompetter in een lange stoet. Eenmaal op het kerkhof wordt er daar ook nog afscheid genomen. Er werd nog gezongen, door een aantal mensen mooie woorden gezegd en de kist werd in het ‘hokje’ geduwd. Wel een emotionele ervaring en intiemer dan bij ons. Want iedereen blijft op het kerkhof tot dat de kist helemaal opgeborgen is.

Daarna was er ook de opening van de wasserette bij Mama Alice. Hier werken een aantal mama’s en de jongens van de opvang van Mama Alice. Aurelie en ik hadden beloofd aan Yrene om haar te helpen, aangezien de wasserette onder het vrijwilligershuis ligt. Dus hebben we pannekoekjes gebakken, popcorn gemaakt, tequeños (typische peruaanse tapas) en cake! Het was een korte maar krachtige opening en hoop dat de wasserette een groot succes wordt!

Dit weekend ben ik bovendien naar Lima gegaan om mijn papa op te gaan wachten op de luchthaven, maar helaas, doordat zijn paspoort niet lang genoeg geldig was (en dus niet naar op tijd aankwam) en ik mijn busticket niet kon verzetten heb ik hem nog altijd niet gezien! Ik heb dit niet aan mijn hart laten komen en zalig genoten van het hete Lima aan het strand! Waarschijnlijk komen ze eind februari mij bezoeken in Ayacucho. Ik kijk er al naar uit!

Ondertussen zijn we bij Mama Alice druk bezig met de voorbereidingen voor carnaval. Dit wil zeggen: veel zingen en proberen te dansen. Want zaterdag doen we mee met het hele team en een 100-tal jongeren. Ik ben benieuwd hoe dat zal lopen!! (op zijn Peruaans wss).

Zo, dit was een korte update van de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen weken !!

Dikke kus, Carola

Wistjetrouwensdat: in Peru Valentijn niet alleen is voor de verliefde koppeltjes, maar ook voor vrienden! Ik vind dat ze dat in Belgie ook moeten invoeren! Of anders zal ik het invoeren!

Wistjemeerdat: toen ik deze blog aan het afsluiten was kwam Aurelie al zingend binnen: lang leve Adele!!